ΝΕΟΙ ΤΟΠΙΚΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ

Απόψε αναδείχθηκαν οι νέοι τοπικοί άρχοντες της χώρας. Στον νέο Δήμαρχο Λευκάδος, τον Δήμαρχο Μεγανησίου και τον Αντιπεριφερειάρχη μας, ευχόμαστε κάθε επιτυχία κατά την θητεία τους, για το καλό του Τόπου μας, και τους συγχαίρουμε από την καρδιάς μας.

Ευχόμαστε όλες οι παρατάξεις που εκτέθηκαν σε αυτές τις εκλογές να λειτουργήσουν συναινετικά στο εξής και να συνεργαστούν έντιμα, πέρα και έξω από κομματικά, συντεχνιακά ή ατομικά μικροσυμφέροντα και με μόνο γνώμονα το μακροπρόθεσμο συμφέρον του συνόλου.

Για τους εκλεγμένους αδελφούς μας χαιρόμαστε, όπως είναι φυσικό, διπλά και τους υπενθυμίζουμε ότι γι'αυτούς τα ανωτέρω ισχύουν σε ακόμη πιο απόλυτο βαθμό, επειδή ακριβώς έχουν την τιμή και το προνόμιο να είναι Ελευθεροτέκτονες, άρα υπεύθυνοι πολίτες, έντιμοι άνδρες και στρατευμένοι στον συνεχή αγώνα για ευημερία του Τόπου, η οποία δεν είναι δυνατόν να εξασφαλιστεί, παρά μόνον από άνδρες και γυναίκες με υψηλό ηθικό φρόνημα και αίσθηση του χρέους και της ευθύνης τους έναντι των επερχομένων, αλλά και των απελθουσών γενεών.

Ομηρική Ιθάκη - Λευκάδα;

Τελευταία ανέκυψε και πάλι ζήτημα ομηρικής Ιθάκης με ανακοίνωση καθηγητών ότι ίσως βρίσκονται στα πρόθυρα της ανακάλυψης του μυκηναϊκού ανακτόρου του Οδυσσέα. Εμείς με τη σειρά μας παραθέτουμε άρθρο του γνωστού καθηγητή Γιώργου Κοντογιώργη επί του ευρύτερου θέματος.


Πηγή:http://contogeorgis.blogspot.com/2008/02/blog-post_3738.html


Γιώργος Κοντογιώργης

Το ζήτημα της ομηρικής Ιθάκης

1. Το ζήτημα της ομηρικής Ιθάκης συνεχίζει να προκαλεί το ενδιαφέρον της επιστήμης και της κοινής γνώμης για ένα κυρίως λόγο. Ο Οδυσσέας, ο βασιλιάς της Ιθάκης, υπήρξε μια από τις πλέον εμβληματικές μορφές της τρωικής εκστρατείας. Εμφανίζεται να πρωταγωνιστεί στα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στο στρατόπεδο των Ελλήνων λόγω της ιδιαίτερης ευφυΐας του, κυρίως όμως εξαιτίας της βαρύνουσας θέσης της Ιθάκης (και κατ’επέκταση του ιδίου) μεταξύ των μυκηναϊκών κρατών. Η κεντρική αυτή θέση του Οδυσσέα στα δρώμενα, σε συνδυασμό με την ιδιαιτερότητα της προσωπικότητάς του, εξηγεί επίσης το γεγονός ότι το ένα από τα δυο έργα του Ομήρου φέρει το όνομά του.

Πρώτη θεμελιώδης διαπίστωση λοιπόν είναι ότι το κράτος της Ιθάκης υπήρξε ένα από τα πλέον ισχυρά της εποχής με σημαίνουσα ευημερία. Την ευημερία αυτή την όφειλε σε σημαντικό βαθμό στην κομβική θέση που κατείχε για το πέρασμα των Ελλήνων προς τις δαλματικές ακτές, την Ιταλία και τη δυτική Μεσόγειο. Ο Όμηρος γνωρίζει ότι στα λιμάνια της Ιθάκης προσεγγίζουν πλοία που μεταφέρουν αγαθά και εμπόρους από και προς αυτά. Συνομολογεί επίσης ότι στην επικράτεια της Ιθάκης ανήκε μια μεγάλη για την εποχή περιοχή: η ίδια η Ιθάκη, τα νησιά Δουλίχιο, Σάμη και Ζάκυνθος καθώς και η «ηπείροιος ακτή», μια μεγάλη έκταση απέναντι στη σημερινή Ακαρνανία στην οποία αναφέρεται συχνά ο Όμηρος. Μόνη η Κέρκυρα, το νησί των Φαιάκων, εξαιρείτο από την εξουσία του Οδυσσέα καθώς συγκροτούσε ίδιον κράτος.

Ιστορική φωτογραφία από τις ανασκαφές του Γερμανού αρχαιολόγου Wilhelm Dolpferd
στη Λευκάδα, την οποία θεωρούμε ως την ομηρική Ιθάκη.

Επομένως η διαμφισβήτηση για την ομηρική Ιθάκη δεν αφορά στο ανήκειν ή μη του συμπλέγματος αυτού των Ιονίων νήσων στο κράτος του Οδυσσέα, αλλά στο νησί που στέγαζε την πρωτεύουσά του, το άστυ που καθόλες τις ενδείξεις έδωσε το όνομά του σ’αυτό και στο σύνολο κράτος.

2. Εκτιμώ ότι για λόγους που συνδέονται με τον γεωπολιτικό χάρτη της εποχής και, φυσικά, με την φύση του κοινωνικο-οικονομικού και πολιτικού συστήματος των Μυκηναίων το νησί όπου εδραζόταν η πρωτεύουσα της Ιθάκης είναι η σημερινή Λευκάδα. Στην εκτίμηση αυτή, συμβάλει, κατά τη γνώμη μου, η ίδια η μαρτυρία της Οδύσσειας.

Η γεωπολιτική, το επικοινωνιακό σύστημα της εποχής σε συνδυασμό με τις επιδώσεις της ναυπηγικής και της ναυσιπλοΐας, υπαγόρευαν την ανάπτυξη της θαλάσσιας επικοινωνίας κατά μήκος της ακτογραμμής. Υπό την έννοια αυτή, η Λευκάδα μονοπωλούσε το ενδιαφέρον της ναυσιπλοΐας και, κατ’επέκταση, του εμπορίου των Μυκηναίων του μητροπολιτικού ελλαδικού χώρου με τη δυτική Μεσόγειο . Η στρατηγική αυτή θέση της Λευκάδας/Ιθάκης αποτέλεσε τη σταθερά, η οποία αποκαλύπτεται με τον πλέον εύγλωττο τρόπο κατά την περίοδο της κορινθιακής κυριαρχίας στο δυτικό εμπόριο. Οι Κορίνθιοι διάνοιξαν τη διώρυγα προκειμένου να αποφύγουν την ανοιχτή θάλασσα στο στενό με τη σημερινή Ιθάκη και Κεφαλονιά. Η στρατηγική αυτή θέση της Λευκάδας εξηγεί το γεγονός ότι ανέπτυξε μια από τις πλέον εκτενείς και πολυάνθρωπες πόλεις της αρχαιότητας. Με τη διάνοιξη της διώρυγας το εσωτερικό επίκεντρο θα μετακινηθεί επίσης από τη μέση και τη νότια Λευκάδα προς βορράν, στην είσοδό της.

Σε κάθε περίπτωση, συνάγεται ότι ο βασιλιάς/ηγέτης του κράτους δεν θα μπορούσε να μην επιδιώξει την ενθυλάκωση του οικονομικού ενδιαφέροντος που προσέφερε η στρατηγική θέση του νησιού της Λευκάδας στην ακτογραμμή της ναυσιπλοΐας.

Στην επισήμανση αυτή οφείλει να συνεκτιμήσει κανείς τη διαβεβαίωση του Ομήρου ότι ο Οδυσσέας είχε επενδυμένα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα στην ηπειρωτική ακτή, δηλαδή στο ακαρνανικό έδαφος της επικράτειάς του . Μάλιστα, καθόλες τις ενδείξεις, ήταν ο μόνος μεταξύ των ευγενών της Ιθάκης, που κατείχε τα εδάφη της περιοχής αυτής. Είναι προφανές ότι η «ηπείροιος ακτή», συνδυάζεται οργανικά με τη Λευκάδα και όχι με τα άλλα απόμακρα προς αυτήν νησιά.

Η ανωτέρω παραδοχή εδράζεται στον χαρακτήρα του μυκηναϊκού κοινωνικο-οικονομικού συστήματος. Οι μυκηναϊκές κοινωνίες υπήρξαν μεταβατικές, με την έννοια ότι παρόλη την ανάπτυξη του εμπορίου η βάση τους ήταν αγροτική. Από την αγροτική οικονομία προκύπτουν και οι συσχετισμοί πολιτικής ισχύος που καθιερώνουν τον Οδυσσέα ως ηγέτη του κράτους της Ιθάκης. Είναι εντέλει ο εξ αποστάσεως ισχυρότερος γαιοκτήμονας: διαθέτει τα περισσότερα κοπάδια , που σημαίνει ότι κατέχει τα μεγαλύτερα βοσκοτόπια, ενώ το ανάκτορό του δεν έχει ταίρι στην εποχή του . Τα αγαθά, ο χρυσός, ο χαλκός, το λάδι, το κρασί κλπ που είχε συσσωρευμένα στην «ψηλοτάβανη και ευρύχωρη αποθήκη» του ανακτόρου ξεπερνούν σαφώς εκείνα των άλλων ευγενών . Συγχρόνως, σε αντίθεση με τους ευγενείς του Δουλιχίου, που εμφανίζονται ως παραγωγοί σιταριού , η οικονομική επιφάνεια του Οδυσσέα φαίνεται ότι είχε ως βάση την κτηνοτροφία.

Ευρήματα των ανασκαφών του Dolpferd.
Σήμερα τα ευρήματα των ανασκαφών του Γερμανού αρχαιολόγου φιλοξενούνται στις συλλογές του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου στην Αθήνα και του Αρχαιολογικού Μουσείου Λευκάδας.

3. Με δεδομένη την οικονομική αυτή συγκρότηση της κοινωνίας της Ιθάκης το μόνο νησί που προσφέρεται για την υποστήριξη της οικονομικής ισχύος του γαιοκτήτη βασιλιά/ηγέτη και, κατ’επέκταση, για τη στέγαση της πρωτεύουσας του κράτους, είναι η Λευκάδα. Διότι ως νησί διαθέτει επάρκεια εδαφών, τα οποία επιπλέον σχηματίζουν μια γαιοκτητική/εδαφική ενότητα με την ακαρνανική ενδοχώρα.

Η σημερινή Ιθάκη, αντιθέτως, λόγω μεγέθους και γεωμορφίας δεν μπορεί να υποστηρίξει την εξέχουσα ισχύ του βασιλέα του κράτους. Δεν διαθέτει επαρκή εσωτερικό ζωτικό έδαφος ούτε άμεση επικοινωνιακή δυνατότητα με την «ηπείροιο ακτή». Και φυσικά, ουδείς λόγος συνέτρεχε να επιλέξει το μικρότερο και, μάλιστα, το πλέον άγονο νησί ως έδρα του ο ηγέτης εάν τα ζωτικά του συμφέροντα τοποθετούνταν σε άλλο νησί και στην ηπειρωτική στεριά. Όντως, η διήγηση του Ομήρου εστιάζει τη μεγίστη οικονομική δραστηριότητα του Οδυσσέα στο ίδιο νησί που είχε την έδρα του και στην αντίπερα ηπειρωτική ενδοχώρα. Προσθέτω δε ότι πέραν της μεγίστης οικονομικής δραστηριότητας που ανέπτυσσε ο Οδυσσέας στο νησί του, ευδοκιμούσαν σ’αυτό και άλλοι ευγενείς γαιοκτήμονες. Διανοείται κανείς ότι η σημερινή Ιθάκη θα μπορούσε να υποστηρίξει τον εξέχοντα γαιοκτητικά Οδυσσέα και, τουλάχιστον, δώδεκα ακόμη μεγάλους γαιοκτήμονες, οι οποίοι ως εκ της οικονομικής τους επιφάνειας νομιμοποιούνταν να εμφανίζονται μεταξύ των διεκδικητών του θρόνου του Οδυσσέα ;

Ένα άλλο καθοριστικό, κατά τη γνώμη μου, στοιχείο, που διέρχεται απαρατήρητο ή αποδίδεται σε ποιητική άδεια, αφορά στο επαναλαμβανόμενο ερώτημα των μελών του βασιλικού οίκου (της Πηνελόπης, του Τηλεμάχου) αν ο ξένος που είχαν μπροστά τους ήρθε στην πόλη του Οδυσσέα με το πλοίο ή δια ξηράς . Το ερώτημα αυτό είναι απολύτως φυσικό να υποβάλλεται στον επισκέπτη της σημερινής Λευκάδας αφού παρόλη τη λιμνοθάλασσα που τη χωρίζει (και την χώριζε ανέκαθεν) από την ακαρνανική ακτή η πρόσβαση σ’αυτήν είναι εύκολη και, οπωσδήποτε, ήταν τρέχουσα για τους ανθρώπους του Οδυσσέα. Είναι όμως μη διανοητό για τα άλλα νησιά, συμπεριλαμβανομένης και της σημερινής Ιθάκης.

4. Ένα τελευταίο ζήτημα που είναι ωστόσο ικανό να ενισχύσει ακόμη περισσότερο το ανωτέρω επιχείρημα έχει να κάμει με την φύση του κράτους του Οδυσσέα. Διευκρινίσαμε ήδη ότι είναι τυπικά μυκηναϊκό. Έχω ταξινομήσει αλλού το μυκηναϊκό σύστημα στην μεταβατική κρατική δεσποτεία . Πρόκειται για ένα πολιτικό σύστημα που αντανακλά τις σχέσεις ιδιοκτησίας/γαιοκτησίας και τους συναρτώμενους με αυτές συσχετισμούς. Το δεσποτικό κράτος απαρτίζεται από τα επιμέρους δεσποτικά πεδία (είδος φέουδων), των οποίων προΐσταται ο ιδιοκτήτης ευγενής, ο επονομαζόμενος βασιλέας . Στην Οδύσσεια απαριθμούνται συνολικά εκατόν οκτώ βασιλήες που διεκδικούν τον θρόνο του Οδυσσέα: πενήντα από το Δουλίχιο, είκοσι τέσσερις από την Σάμη, είκοσι από τη Ζάκυνθο και δώδεκα από την Ιθάκη .

Ο ισχυρότερος μεταξύ των βασιλέων, εν προκειμένω ο Οδυσσέας, κατέχει το κεντρικό πολιτικό σύστημα και προΐσταται των άλλων βασιλήων. Οι οποίοι όμως με τη σειρά τους συγκροτούν την «γερουσία» που συντρέχει τον κεντρικό βασιλέα στην άσκηση της εξουσίας.

Η αποδυνάμωση της κεντρικής βασιλείας αποτελεί ένα διάχυτο φαινόμενο που ακολούθησε τη μακρά απουσία των Μυκηναίων ηγετών στην Τροία και διήρκεσε έως τους πρώιμους προ-κλασικούς χρόνους. Ο Ησίοδος μας μεταφέρει την ηχώ της νέας αυτής πραγματικότητας που είχε ως συνέπεια να επιβαρύνει την κοινωνική κατάσταση του κοινού λαού. Εντούτοις, η αρχή που διείπε το σύστημα της κρατικής δεσποτείας εξακολουθούσε να είναι ακόμη αρραγής κατά την περίοδο που εξετάζουμε.

Στο μέτρο που στη δεσποτεία ο κάτοχος του κράτους είναι και ιδιοκτήτης του, η διαδοχή είναι κληρονομική. Το κράτος ανήκει στον αρχηγό του οίκου και μεταβιβάζεται στον διάδοχό του δυνάμει της αρχής της αρρενογονίας. Η Πηνελόπη ως τοποτηρητής του θρόνου και επίτροπος του ανηλίκου Τηλεμάχου μπορούσε να παρακάμψει την τάξη αυτή εάν παντρευόταν έναν από τους βασιλήες/μνηστήρες του θρόνου . Η λύση αυτή θα διευκολυνόταν προφανώς ή, έστω θα ενθαρρυνόταν, αν εξέλειπε βιολογικά ο ίδιος ο Τηλέμαχος. Όμως στην περίπτωση αυτή θα επρόκειτο για «πραξικόπημα», δηλαδή για κατάλυση της πάτριας νομιμότητας . Το «ροκάνισμα» του χρόνου από την Πηνελόπη επιδέχεται από την άποψη αυτή διπλή ερμηνεία: είτε αυτήν που υιοθετεί ο Όμηρος είτε εκείνη που συνάδει με το ίδιον αυτής συμφέρον. Όντως η διατήρηση της εκκρεμότητας, της επέτρεπε να αναπληρώνει τον Οδυσσέα στη διοίκηση του κράτους και, φυσικά, να διασφαλίζει το συμφέρον του οίκου. Πράγμα που, όπως όλα δείχνουν, δεν φαίνεται ότι επετεύχθη αφού οι μνηστήρες εγκαταστάθηκαν για τα καλά στο ανάκτορο του Οδυσσέα και καρπώνονταν χωρίς αιδώ τα αγαθά του. Σε αντίθεση όμως με άλλες βασίλισσες του μυκηναϊκού κύκλου η εμμονή της Πηνελόπης στην αναμονή του Οδυσσέα απέτρεψε την εκτροπή και οδήγησε εντέλει στην αποκατάσταση της νομιμότητας..

5. Συνάγεται λοιπόν ότι η γεωπολιτική πραγματικότητα και το επικοινωνιακό σύστημα της εποχής, η φύση της κοινωνίας και του κράτους, η ίδια η μαρτυρία της Οδύσσειας συνηγορούν υπέρ της άποψης ότι η Ιθάκη ως κρατική δεσποτεία συγκροτείται από το σύμπλεγμα των Ιονίων νησιών πλην της Κέρκυρας και μέρος της ηπειρωτικής ή ακαρνανικής ακτής. Από την άλλη, το νησί και το άστυ/πρωτεύουσα που καθόλες τις ενδείξεις έδωσαν το όνομά τους στο ίδιο το κράτος ήταν η σημερινή Λευκάδα. Η συνεκτίμηση των στοιχείων που με οδηγούν στο συμπέρασμα αυτό με κάνει τέλος να πιστεύω ότι η έδρα του Οδυσσέα βρισκόταν στη μέση ή στη νότια Λευκάδα, στο Νυδρί ή ενδεχομένως στη Βασιλική . Για διαφορετικούς λόγους μπορεί, κατά τη γνώμη μου, να υποστηριχθεί και η μια και η άλλη άποψη. Το ζήτημα αυτό ωστόσο έχει μικρή σημασία αν αναλογισθεί κανείς ότι στασιάζεται ακόμη το μείζον, δηλαδή μια συμφωνία για την εσωτερική φυσιογνωμία και την δομή του κράτους της Ιθάκης.

Μια αντιμασωνική θεώρηση της μύησης στον Α΄ βαθμό

Στην γερμανοκρατούμενη Γαλλία του 1943 γυρίζεται μια πληρωμένη από τους Ναζί προπαγανδιστική ταινία εις βάρος του Τεκτονισμού. Σκηνοθέτης ο  Paul Riche και η ταινία είναι το "Forces Occultes". Αναδημοσιεύουμε από το youtube τα δύο μέρη που αναφέρονται στην μύηση.

Μέρος 1ο     

Μέρος 2ο

Η ταινία είναι βασισμένη σε μαρτυρίες από μύηση πρώτου βαθμού σε Στοά Σκοτικού Τυπικού. Είναι όμως πολλές οι ανακρίβειες και οι υπερβολές, ενώ είναι και σαφής ο αρνητικός τρόπος αντιμετώπισης της όλης τελετής. 

Οι υπότιτλοι είναι στην ιταλική γλώσσα. 

ΜΙΑ ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΥΗΣΗ ΣΤΟΝ Α΄ ΒΑΘΜΟ

Αντιγράφουμε από το εξαίρετο blog "ΤΕΚΤΟΝΙΚΟ ΒΙΩΜΑ", http://mason100.blogspot.com/2010/06/blog-post_12.html , ένα θαυμάσιο άρθρο:

"Ας πούμε τώρα λίγα πραγματάκια για τη Μύηση...



Φοβερά και τρομερά πράγματα υποτίθεται ότι συμβαίνουν στη διαδικασία της μύησης. Αν είναι να πιστέψει κανείς τους καλεσμένους του Χαρδαβέλλα ή την κα Ελένη Λουκά, θα έπρεπε να περιμένω να πιω αίμα νεογέννητου, να κάνω σπονδές στο Σατανά, να διακορεύσω καμμιά παρθένα που περνούσε ξέπουρλη έξω από τη Στοά και να κάνω τη μυστική χειραψία με τους Σιωνιστές της Βουρβουρούς Χαλκιδικής.


Φυσικά, δεν έλειπε και η διάθεση πλάκας εκ μέρους των μελλοντικών αδελφών μου. “θα δεις τι έχεις να τραβήξεις κακομοίρη”, “θα σε λιανίσουμε στο ξύλο”, “θα δεις το Χριστό φαντάρο” και όλα τα σχετικά με την καζούρα που τραβάει στο Στρατό μια παλιοσειρά σε ένα ψάρακα που εμφανίζεται στο τάγμα του με τα αυτοκόλλητα χαρτάκια ακόμα επάνω στη στολή του.


Οι πιο ψύχραιμοι, μου είπαν απλά να προσπαθήσω να ευχαριστηθώ την εμπειρία, γιατί είναι κάτι το μοναδικό και κρύβει μέσα της πολλούς συμβολισμούς.

Αναπαράσταση μύησης από κινηματογραφική ταινία.

Τέλος πάντων, κάποια στιγμή με πήρε ο υπεύθυνος τηλέφωνο και μου είπε “την τάδε μέρα και ώρα να είσαι στη Στοά με μαύρο κουστούμι, μαύρα παπούτσια, μαύρη γραβάτα και λευκό πουκάμισο”... Κανονικός Man in Black δηλαδή, αν έχετε δει την ταινία. Μόνο το μαύρο γυαλί μου έλειπε βραδυάτικα...

Ετσι, ο φίλος σας έκανε την εμφάνισή του την καθορισμένη ώρα, μαζί με άλλα δύο παλληκάρια που θα περνούσαν κι αυτά την ίδια δοκιμασία. Μας πήρανε και μας βάλανε να καθόμαστε μόνοι μας, σαν τους ψωριάρηδες, σε ένα διάδρομο και να περιμένουμε.


Κάποια στιγμή σκάει μύτη ένας τύπος με μια μαύρη ρόμπα και κουκούλα, φτυστό αρνητικό της Κου Κλουξ Κλάν και με μπαγλαρώνει χωρις να λέει τίποτα, μου δένει τα μάτια, με πιάνει από τα δύο μου χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη μου και δήθεν σπρώχνοντάς με βίαια (και προσέχοντας ταυτόχρονα μην του σκοντάψω και σκάσω κάτω σαν καρπούζι) αρχίζει να με περιφέρει στους διαδρόμους, αλλάζοντάς μου πορεία για να με μπερδέψει. Εγώ στο μεταξύ πήρα πρέφα ποιος ήταν (ένα φιλαράκι που τα πίναμε μαζί το καλοκαίρι), αλλά έβγαλα μούγγα στη στρούγκα και έπαιξα το ρόλο μου.

Με τα πολλά με έμπασε σε ένα δωματιάκι που έμοιαζε με δοκιμαστήριο καταστήματος στο εντελώς μαύρο του και με παλούκωσε σε μια καρέκλα μπροστά σε ένα τραπεζάκι. Μου έλυσε τα μάτια και μου έδωσε ένα φύλλο χαρτί και ένα μολύβι να γράψω και σηκώθηκε και έφυγε (μάλλον για να περιλάβει τους άλλους μαντραχαλάδες που περιμένανε).

Αναπαράσταση ορκοδοσίας νεομύητου από ξυλογραφία του 19ου αιώνα.

Πριν φύγει μου έδωσε και ένα βελούδινο σακκουλάκι (μάλλον από ουίσκυ Johnny Walker Black Label ήταν) και μου ψυθίρισε να βάλω μέσα του όλα τα μεταλλικά αντικείμενα και τα νομίσματα που είχα επάνω μου.


Πάνω στο τραπέζι ήταν ένας ψεύτικος κόκκορας, ένα κρανίο με ένα φωτάκι μέσα του, ένα κερί που έκαιγε και κάτι πιατάκια που είχαν μέσα αλάτι και θειάφι, μια κλεψύδρα και ένα κομμάτι ψωμί.


Στον τοίχο ήταν κάποιες πινακίδες που έγραφαν τα παρακάτω:


Γνώθι σαυτόν


Μην προχωρήσης αν εις την ψυχήν σου υπεισέλθη τρόμος


Απελθε, αν εκ περιεργείας προσήλθες


Αποχώρησον, αν έχης το συμφέρον ως πυξίδα του βίου σου

Δυστυχής θα είσαι παρ'ημίν, αν δυσανασχετής, ακούων αποκαλυπτόμενα τα ελαττώματά σου

Θα είσαι ευτυχής εν μέσω ημών, αποφεύγων την υποκρισίαν και αναμιμνισκόμενος ότι είσαι θνητός


Οι συμβολισμοί που εμπεριέχονται εδώ λοιπόν, είναι προφανείς στον αναγνώστη. Ο μυούμενος πρέπει να αναλογιστεί το πέρασμα του χρόνου, τη θνητότητά του και μέσα στο σκοτάδι να αναλογιστεί “το Χάος από το οποίο προήλθε το μορφικόν Είναι της Φύσεως” (η Τάξις, δηλαδή, της Τεκτονικής φρασεολογίας).


Το χαρτί είναι η Κοινωνική Διαθήκη του μυούμενου και περιέχει τις ακόλουθες ερωτήσεις που πρέπει να απαντηθούν γραπτά και να υπογραφούν:


Τίνα τα προς τον Θεόν καθήκοντά σου;

Τίνα τα προς τον πλησίον, την Πατρίδα και την οικογένειαν;

Τίνα τα προς σεαυτόν;

Πίνακας Χαράξεως Α΄ Βαθμού.

Σαν καλό παιδί λοιπόν, συμπλήρωσα τη διαθήκη μου, και κάθισα να χαζεύω το κρανίο που με κοιτούσε με τη σειρά του με πονηρό και ελαφρά ειρωνικό ύφος (“άλλο ένα στραβάδι που μας επισκέπτεται”).

“Τι κοιτάς ρε μπάρμπα, δεν έχεις ξαναδεί άλλο ψάρακα εδώ μέσα;”

“Εχω δει παλληκάρι μου, αλλά δεν παύει να έχει πλάκα το θέμα”

“Και γιατί αυτό;”

“Ε, να, θυμάμαι τα δικά μου”

“Δηλαδή;”

“Να, τη δική μου μύηση”

“Δικός μας είσαι;”

“Ε, τι, θα με διορίζανε αλλοιώς εδώ;”

“Ααααα, μάλιστα! Και δε μου λές, είσαι πολλά χρόνια εδώ;”

“Εννοείς ζωντανός ή πεθαμένος;”

“Και τα δύο”

“Να σου πω...μμμμμμ.... μακαρίτης είμαι καμμιά πενηνταριά χρόνια. Ζωντανός ήμουν εδώ μέσα άλλα πενήντα”

“Τι μου λες, ρε μπάρμπα!!! Πρέπει να ήσουν υψηλόβαθμος δηλαδή”

“Αμέ!!! Ενδοξότατος, Κραταιός και Σοφότατος. Σαράντα περιζώματα άλλαξα εδώ μέσα, που λέει ο λόγος, άσε τα ιπποτικά που με τη στολή μου έμοιαζα με προσκοπική σκηνή γιατί ήμουν και καλοθρεμμένος, ζωή να'χα!!”

“Και πως ξέπεσες έτσι, να κάνεις το φωτιστικό μέσα στο Διασκεπτήριο;”

“Ατιμη κενωνία! Αλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους κατεβάζεις στα Τάρταρα”

“Αυτό από τη Μήτση Κωσταντάρα το πήρες”

“Ναι, αλλά πάει στην περίπτωσή μου, όπως και το “Θα πάω στην Αστραλία να βρω την τύχη μου” της Βασιλειάδου”

“Καλά, καλά, τα λέμε άλλη φορά, ακούω βήματα απ'έξω”

“Αντε, καλή συνέχεια παλληκάρι μου, φιλιά στο Σεβάσμιο, όποτε θες πέρνα για κουβέντα, εγώ εδώ είμαι όλες τις εργάσιμες εκτός Δευτέρας που έχω ρεπό”

“Και που πας τις Δευτέρες”

“Θα το μάθεις στον 33ο βαθμό, μπουχαχαχαχα....ααααα, πριν φύγεις, ξύσε μου λίγο τη μύτη, με τρώει και δεν έχω πια χέρια...”


Εκείνη τη στιγμή άνοιξε η πόρτα και μπήκε φουριόζος ο Κου Κλουξ Κλάν, ή Δοκιμαστής όπως λέγεται επίσημα. Με κοίταξε λιγάκι με αμφιβολία, βλέποντάς με να ξύνω τη μύτη του κρανίου, αλλά δεν είπε τίποτα. Απλά με μπουζούριασε και πάλι, αφού μου φόρεσε το πανί στα μάτια και άρχισε να με περιφέρει στους διαδρόμους και να με ανεβάζει στις σκάλες μέχρι να βρεθούμε (όπως έμαθα εργότερα) στον προθάλαμο του Ναού (του χώρου που τελεί τις εργασίες της η Στοά). Εκεί μου ζήτησε να βγάλω το σακκάκι, τη γραβάτα, μου ξεκούμπωσε 3 κουμπιά από το πουκάμισο, μου σήκωσε το αριστερό μανίκι και το δεξί παντζάκι, μου έβγαλε το δεξί παπούτσι και με έβαλε να φορέσω ένα πασουμάκι 2 νούμερα πιο μικρό από την ποδάρα μου. Μετά με έβαλε να “κρούσω τη θύρα του Ναού” μία φορά, δυνατά.

Δεν θα υπεισέλθω στο υπόλοιπο Τυπικό που ακολούθησε κατά τη δοκιμασία μου. Εχει να κάνει με την παροχή διαβεβαιώσεων του μυούμενου ότι αποδέχεται τους Κανονισμούς της Σεπτής Στοάς, και με δεμένα μάτια βαδίζει μπροστά από τους αδελφούς του (πλέον) σε ένα συμβολικό μονοπάτι προς την αρετή και την πνευματική τελείωση, ενώ του τονίζεται ότι θα είναι επαίσχυντη πράξη οποιαδήποτε αποκάλυψη των μυστικών του τάγματος (χωρίς απειλές ή άλλες βάρβαρες διαδικασίες που γράφουν οι διάφοροι άσχετοι).


Ουσιαστικά, και πέρα από τις διαδικασίες που κάθε μία τους έχει το δικό της συμβολισμό, η μύηση έχει το συμβολισμό της γέννησης του αμυήτου σε ένα κόσμο πνευματικού φωτός, όπου ο ίδιος και με τη βοήθεια των αδελφών του, θα προσπαθήσει να τελειωθεί πνευματικά και ηθικά.


Κάποια στιγμή ο μυούμενος οδηγείται και πάλι εκτός Ναού, όπου ντύνεται κανονικά και του λύνονται τα μάτια και οδηγείται ενώπιον του Σεβασμίου για την επίσημη διαβεβαίωση. Εκεί του δίνονται και οι οδηγίες της κεράμωσης (πως να αναγνωρίζεται ως Τέκτων, δια του σημείου, της χειραψίας και της μυστικής λέξεως) και φοράει το λευκό περίζωμα του μαθητή και τα λευκά γάντια. Μετά οδηγείται στην κορυφή της στήλης του Βορρά ως τιμώμενο πρόσωπο και του δίνεται ένα ξίφος να κρατάει όσο κάθεται.

Τραπεζαρία για τα δείπνα μετά τις εργασίες.
Φωτό από τεκτονικό μέγαρο βορείων προαστίων των Αθηνών,

Μετά το πέρας των εργασιών, όλοι οι αδελφοί περνούν μπροστά του και του δίνουν τον τριπλό αδελφικό ασπασμό, κάνοντάς τον πλέον αποδεκτό ως αδελφό τους.


Ετσι, τόσο απλά και ωραία, έγινα Τέκτων πριν αρκετό καιρό....απεκδυόμενος τα μέταλλα (χρήματα, όπλα και αξιώματα) και βαδίζοντας εντός του Ναού ταπεινά, όπως πρέπει να πράττει κάθε άνθρωπος στη ζωή του.

ΤΕΛΕΟΛΟΓΙΑ

Τόσες και τόσες φορές ευρισκόμενος μεταξύ αγαπημένων αδελφών στις Στοές μας έχω προβληματιστεί για τον αληθή σκοπό της θεοφιλούς μας οργάνωσης. Τι άραγε μπορεί να εξυπηρετεί η τακτική συνάθροιση μορφωμένων, κοινωνικώς καταξιωμένων και οικονομικώς ευκατάστατων ανδρών, σε ιερούς «οίκους» φιλοσοφικού προβληματισμού;

Μια απάντηση θα προσπαθήσω να δώσω αναπτύσσοντας κάποιες σκέψεις που κατά καιρούς έχουν περάσει από το μυαλό μου. Αρχικώς, αν δεχθούμε πως εχθροί της Τεκτονικής είναι η άγνοια, η τυραννία και ο φανατισμός, τότε δεν μπορεί παρά ο θεσμός μας να στοχεύει αρχικώς και κατά τεκμήριο στην γνώση, στην ελευθερία και στο μέτρο. Και υπήρξαν εποχές κατά τις οποίες η άγνοια επικρατούσε, η τυραννία επεβάλλετο και ο φανατισμός ήταν ο συνήθης τρόπος αντιδράσεως της κοινωνίας. Άνθρωποι οι οποίοι αναζητούσαν βαθύτερες αλήθειες αμφιβάλλοντας για τις κοινωνικές, πολιτικές ή επιστημονικές βεβαιότητες, συχνά ανεζήτησαν καταφύγιο των ιδεών τους.

Κατά την βυζαντινή περίοδο τα μοναστήρια λειτούργησαν ως τέλειες κιβωτοί τόσο της γνώσης αυτής καθαυτής, όσο και των προσωπικοτήτων οι οποίες αναζητούσαν την γνώση έξω και πέραν των κοινωνικών ή των πολιτικών φραγμών της εποχής τους. Βεβαίως το κόστος της γνώσης ήταν μείζον, αν σκεφθεί κανείς ότι οι μοναχοί θυσίαζαν γι’ αυτήν τις απολαύσεις του κόσμου και την ελευθεριάζουσα ζωή της πόλεως. Όμως εκεί στα μεσαιωνικά scriptoria, τις βιβλιοθήκες και τους φιλοσοφικούς διαδρόμους των μοναστηριών, ανακάλυπταν εκπληκτικές αλήθειες, θαυμάσια φιλολογικά κείμενα που τους χάριζαν την ηδονή του πνεύματος, επιστημονικές θεωρίες που κρατούσαν για χρόνια απασχολημένο το μυαλό τους, ενώ το ίδιο το πρόγραμμα της προσευχής και της εγκράτειας των μοναστηριών τους χάριζε καθαρότητα πνεύματος, ηρεμία και ψυχική ισορροπία. Μέσα στα μεσαιωνικά μοναστήρια μακριά από τους κενόδοξους καθηγητές, τους φιλόδοξους κληρικούς και τους ημιμαθείς αριστοκράτες, βλάσταιναν για αιώνες οι πνευματικοί μαργαρίτες της Ανατολής, χάρη και στους οποίους σήμερα γνωρίζουμε τόσα για την λαμπρή περίοδο της αρχαιότητος.

Στη Δύση τα πράγματα ήσαν διαφορετικά. Σπάνια τα παραδείγματα των μοναστηριών που κράτησαν αναμμένο το φως της γνώσεως. Πλήρες σκότος με ελάχιστες και ανάξιες λόγου εξαιρέσεις (ως τις αρχές του 14ου αι.). Όταν και πάλι άναψαν τα φώτα με το ιταλικό rinascimento, πολλοί από τους φυσικούς εχθρούς του πνεύματος και της επιστήμης δεν το πήραν καν είδηση. Ο ηθικά διεφθαρμένος παπικός κλήρος αγκάλιασε αρχικά με ζέση το νέο κίνημα, τουλάχιστον ως προς την καλλιτεχνική του πλευρά. Αργότερα (17ος αι.) οι Πάπες θεώρησαν ότι πηγή της απείθειας των λαϊκών μαζών προς τις επιταγές της Εκκλησίας ήταν η πνευματική αναγέννηση της Ευρώπης. Όμως ο ρους της ιστορίας δεν ήταν δυνατόν να ανασχεθεί. Ωστόσο οι πολιτικές ηγεσίες είχαν λάβει πιο έγκαιρα τα ανησυχητικά μηνύματα και δεν ήσαν διατεθειμένες να επιτρέψουν την εξάπλωση των φιλελεύθερων ιδεών. Έτσι ενώ το πνεύμα δεν βρήκε τόσο λυσσαλέα αντίδραση, οι πολιτικές ιδέες έγιναν έγκλημα καθοσιώσεως. Τότε ήταν που τα ανήσυχα μυαλά της Ευρώπης αριστοκράτες και popolo ένιωσαν την ανάγκη ενός τόπου ασφαλούς ανταλλαγής απόψεων χωρίς φόβο και πάθος, αλλά με ποιότητα. Οι ενώσεις των λιθοξόων που είχαν ήδη τότε αποδεχθεί στις τάξεις τους φιλοσόφους και θετικούς επιστήμονες, τώρα έδωσαν στέγη στους εκκολαπτόμενους πολιτικούς ή κοινωνικούς επαναστάτες της Ευρώπης, αλλά και της Αμερικής (18ος – 19ος αι.).

Ο Μέγας Αρχιτέκτων του Σύμπαντος.
Μικρογραφία από βυζαντινό χειρόγραφο
το οποίο φυλάσσεται σε βιβλιοθήκη των παρισίων.

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στον προεπαναστατικό ελλαδικό χώρο. Οι περισσότεροι έμποροι, μορφωμένοι κληρικοί, ελληνικής καταγωγής πολιτικοί, στρατιωτικοί και δάσκαλοι του εξωτερικού βρήκαν στις Στοές το ασφαλές καταφύγιο της νεογέννητης εθνικής ιδέας.

Σήμερα; Ποιος ο σκοπός όσων συναθροιζόμαστε τακτικά τις Στοές μας. Άλλοι λένε «Να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Έτσι θα βοηθήσουμε την ηθικά παρακμασμένη κοινωνία μας.» Άλλοι λένε «Να ανακαλύψουμε την νέα επαναστατικότητα, η οποία θα μας βγάλει από το αδιέξοδο της εποχής μας.» Άλλοι είπαν «Για να διαφυλάξουμε την φλόγα του πνεύματος άσβεστη αν και όποτε παραστεί ανάγκη.»

Αυτή η τελευταία εκδοχή με εντυπωσίασε και θέλησα κάπως να την αναπτύξω στο μυαλό μου. Πιστεύω λοιπόν πως στην εποχή μας ενώ έχουμε πολλές γνώσεις, δεν έχουμε γνώση. Ενώ γνωρίζουμε το νόημα εννοιών όπως ελευθερία, αξιοπρέπεια, ισότητα, δεν τις βιώνουμε στην πράξη. Όταν η κοινωνία αναγνωρίσει αυτό το κενό, θα χρειαστεί να το καλύψει. Τότε είναι που ο Τέκτων θα κληθεί να διαδραματίσει ρόλο. Επίσης, στο τέλος του χρόνου ή του ιστορικού κύκλου που βιώνουμε τώρα, αν επιβιώσουν οι άνθρωποι, πάλι η σπουδαιότητα της Τεκτονικής, ως κιβωτού της ανθρώπινης γνώσης, θα είναι μεγάλη.

Κοινώς στις Στοές κείται αποθησαυρισμένος ο πλούτος της γνώσης του ανθρώπου, ηθικής, λογικής, συναισθηματικής. Όσοι Τέκτονες το κατανοούν ωφελούνται. Όταν η κοινωνία μας θα χρειαστεί την μυστική αυτή κλείδα για να ανοίξει και πάλι την θήρα της καρδιάς και του λόγου, εμείς οι Τέκτονες θα είμαστε εκεί για να παραδώσουμε αυτό το τόσο πολύτιμο, το ζωτικό μέσον.

Αδ:. Γ:.Π:.Λ:.

ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ - ΘΡΗΝΟΣ ΣΤΗ ΛΕΥΚΑΔΑ

Μια μαγευτική κατάφυτη ορεινή περιοχή της Λευκάδας μας κατακάηκε εγκληματικά τις τελευταίες μέρες. Η ευρύτερη δασική και καλλιεργούμενη περιοχή μεταξύ των ορεινών χωριών Καρυάς (με το περίφημο καρσάνικο κέντημα και τα αιωνόβια πλατάνια της), Εγκλουβής (γνωστής από τις φημισμένες φακές της), Πλατυστόμων (με το θαυμάσιο κρασί Σύφλογο και το μοναστήρι της Κόκκινης Εκκλησιάς), Βαυκερής (με την εξαίρετη θέα και τις διάσημες χασαποταβέρνες της) αποτελεί πλέον ΠΑΡΕΛΘΟΝ. 

Η οργή που αισθάνεται ο Λευκαδίτης τούτες τις ώρες είναι απερίγραπτη. Πολλοί κάνουν λόγο για πράξη εγκληματικού εμπρησμού και απαιτούν παραδειγματική τιμωρία. Οι υπόλοιποι θρηνούμε το εξαίσιο δάσος του νησιού μας και αναπολούμε τις στιγμές ανεμελιάς που ζήσαμε για χρόνια επισκεπτόμενοι την ορεινή μας Λευκάδα με τα διαμαντένια της χωριά, τους οικισμούς, τα παληομονάστηρα και τα ξωκκλήσια της. 

Μακάρι το κακό να σταματήσει εδώ. Μακάρι σύντομα να ξαναπροσπαθήσει η φύση...

Και κάτι ακόμα. Να επαινέσουμε εδώ και όσους αδελφούς συνέδραμαν με όποιον τρόπο στην κατάσβεση της φωτιάς που κατέστρεψε τον τόπο μας. Βεβαίως δεν έπραξαν τίποτε παραπάνω από το να ανταποκριθούν απλώς στο καθήκον τους ως ανθρώπων, Λευκαδίων και Τεκτόνων. 

ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΕΥΚΑΔΟΣ

Εφέτος η ιστορική Φιλαρμονική Εταιρεία Λευκάδος συμπληρώνει 160 χρόνια λειτουργίας. Προ ημερών προσέφερε μια επετειακή συναυλία με εξαιρετικό πρόγραμμα. Επίσης επ' ευκαιρία της συμπλήρωσης 160 χρόνων από την ίδρυσή της η ΦΕΛ έχει εκδώσει ένα ενδιαφέρον φυλλάδιο εν είδει λευκώματος, όπου κανείς μπορεί να βρει σπάνιο φωτογραφικό υλικό, ένα σύντομο ιστορικό της ΦΕΛ καθώς και έναν οπτικό δίσκο με παλαιότερες ηχογραφήσεις της Μπάντας. Η ΦΕΛ ιδρύθηκε 40 μόλις χρόνια μετά την ίδρυση της Στοάς μας "Ένωσις Λευκάδος" και είναι γνωστό πως την ίδρυσή της εν μέρει οφείλει και στην ενεργό συνεισφορά φιλόμουσων αδελφών μας. Από την πλευρά μας παραθέτουμε εδώ ένα ευσύνοπτο κείμενο από τη σελίδα της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Λευκάδας σε σχέση με την ιστορία της ΦΕΛ.

Αναδημοσιεύουμε από την σελίδα της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Λευκάδος http://www.lefkada.gr/pages.asp?pageid=197&langid=1 :

Η Φιλαρμονική Εταιρία Λευκάδος ιδρύθηκε το 1850 από επιφανείς Λευκαδίτες με επικεφαλής την Λαίδη Ντορίνα (Χρυσούλα) Καλκάνη-Πετριτσοπούλου, γυναίκα φιλόμουση και προοδευτική, τον Εθνικό Ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, τον Πάνο Στεφανίτση (εισοδηματία) κ.α.

Είναι το αρχαιότερο σωματείο στην περιοχή και η δεύτερη χρονολογικά ιδρυθείσα Φιλαρμονική στην Ελλάδα. Στην διάρκεια του μακρού της βίου γνώρισε μέρες δόξας και απέσπασε πολλές και σπουδαίες διακρίσεις. Το 1864 παιανίζει για την Ένωση των Επτανήσων, το 1896 συμμετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το 1906 παίρνει μέρος στην Μεσολυμπιάδα (μοναδική φιλαρμονική από τα Επτάνησα) και το 1983 της απονέμεται το βραβείο Ακαδημίας Αθηνών. Πρώτη η Φιλαρμονική μας, τον περασμένο αιώνα, παρουσίασε θέατρο και άλλες αξιόλογες εκδηλώσεις. Επωμίσθηκε την πνευματική και καλλιτεχνική κίνηση του τόπου μας και δεν ανέστειλε τις δραστηριότητες της ακόμη και σε πολύ δύσκολες για το Νησί και την Πατρίδα μας περιόδους.

Η παρουσία της είναι πλέον παράδοση ενώ έχει συμμετάσχει σε πάμπολλες εκδηλώσεις σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και στο εξωτερικό. (Γαλλία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Αυστρία) και έχει εμφανιστεί στην τηλεόραση. Τα τμήματα της κάθε χρόνο πραγματοποιούν δεκάδες εμφανίσεις (συναυλίες, εθνικές και θρησκευτικές γιορτές). Κάθε χρόνο το καλοκαίρι διοργανώνει «Συνάντηση Φιλαρμονικών» ενώ τον Δεκέμβριο, στην επέτειο της ίδρυσης της (12 Δεκεμβρίου) πραγματοποιεί «Τριήμερο Εορταστικών Εκδηλώσεων».

Για την συμπλήρωση των 150 χρόνων από την ίδρυση της πραγματοποίησε συναυλία στο θέατρο «ΠΑΛΛΑΣ» στην Αθήνα την 16-12-2000 με πολύ μεγάλη επιτυχία, η οποία μεταδόθηκε από την ΕΡΤ και ηχογραφήθηκε σε CD, το οποίο βρίσκεται στην διάθεση των φίλων της Φ.Ε.Λ στα γραφεία του Σωματείου.

Την 5-8-2001, στα πλαίσια των Γιορτών Λόγου και τέχνης του δήμου Λευκάδας και με ευκαιρία την συμπλήρωση των 50 χρόνων από το θάνατο του ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ, συμμετέχει σε μία εξαιρετική συναυλία, παρουσιάζοντας με την συνεργασία των χορωδιών του ΟΡΦΕΑ, ΝΕΑΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ και ΑΡΙΩΝΑ το ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ του Άγγελου Σικελιανού σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και με σολίστ τον βαρύτονο ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΟΝΤΟ.

Την 13η Δεκεμβρίου 2002 πραγματοποίησε συναυλία, η οποία απέσπασε εξαιρετικές κριτικές από καταξιωμένους μουσικούς, στην αίθουσα της Ιονίου Ακαδημίας, στην Κέρκυρα στα πλαίσια της 1ης Διεθνούς Συναντήσεως Φιλαρμονικών στα Ιόνια Νησιά.

Η Φιλαρμονική μας αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο για την Λευκάδα και είναι το αυθεντικότερο κομμάτι της παράδοσης μας. Πρόκειται για μουσικό οργανισμό, πυρήνα της πολιτιστικής μας δραστηριότητας, που παράλληλα καταρτίζει επαγγελματικά τους νέους και μάλιστα με εκπληκτικά αποτελέσματα.

Η φιλαρμονική είναι σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα με 1000 μέλη. Στην Φιλαρμονική λειτουργεί Μουσική σχολή, Μπάντα, Μπαντίνα και Μουσικά Σύνολα.

Η Μουσική Σχολή είναι η βάση της Φιλαρμονικής και λειτουργεί συνεχώς από το 1850. Το 1993 δρομολογήθηκε η αναβάθμιση της και μέχρι τώρα, σημαντικά αποτελέσματα δικαίωσαν αυτήν την προσπάθεια. Σήμερα στις σχολές της Φ.Ε.Λ στα θεωρητικά και στην ενόργανη μουσική διδάσκονται περίπου 160 μαθητές. Από τον Οκτώβριο του 1997 και ύστερα από συνεργασία με το Ελληνικό Ωδείο, δημιουργήθηκαν νέες προοπτικές για τους μαθητές μας και ήδη 50 από αυτούς παρακολουθούν επίσημα προγράμματα εκπαίδευσης πνευστών οργάνων προκειμένου να λάβουν πτυχίο, μάλιστα δε με συμβολικά δίδακτρα. Τελικός μας στόχος είναι η δημιουργία αυτόνομης σχολής.

Η Μπαντίνα δημιουργήθηκε για πρώτη φορά το 1977 και το 1992 αποφασίστηκε η ανασύσταση της. Εμφανίστηκε την 25-3-1993 και από τότε λειτουργεί συνέχεια αποτελούμενη από μαθητές της Μουσικής Σχολής. Είναι φυτώριο μουσικών που στην συνέχεια στελεχώνουν την ΜΠΑΝΤΑ.

Η Μπάντα εμφανίστηκε για πρώτη φορά την 11-12-1852. Ελάμπρυνε και τίμησε την Λευκάδα, της οποίας είναι αναπόσπαστο στοιχείο. Οι άπειρες εμφανίσεις, οι συμμετοχές στις Ολυμπιάδες και γενικά η παρουσία της συνοδεύονται από χρυσά μετάλλια βραβεία και άλλες διακρίσεις. Στα 150 χρόνια της έχει δημιουργήσει σπουδαία παράδοση, κατέχει μία από τις πρώτες θέσεις ανάμεσα στις Ελληνικές μπάντες και διαθέτει ένα μεγάλο και ποικίλο ρεπερτόριο.

Τα Μουσικά Σύνολα ξεκίνησαν το 1989. Εμφανίστηκαν για πρώτη φορά την 20-5-1989. Υπήρξε μοναδική για την Λευκάδα ερασιτεχνική προσπάθεια μουσικής έκφρασης και απέδωσε σημαντικά. Ύστερα από μία περίοδο απουσίας, το 1998, ξεκίνησε μια νέα προσπάθεια επέκτασης και αναβάθμισης της καλλιτεχνικής δράσης της φιλαρμονικής με την δημιουργία μουσικών συνόλων και ήδη έγιναν πολλές εμφανίσεις με επιτυχία.

Σήμερα η Φ.Ε.Λ συνεχίζει την ένδοξη πορεία της, δικαιώνοντας τους ιδρυτές της και όσους για ενάμιση αιώνα την βοήθησαν να τιμήσει την Λευκάδα και να συντελέσει στην μουσική της ανάπτυξη. Η παρέμβαση της είναι ουσιαστική και καθοριστική. Οι δυνατότητες, οι προοπτικές, η απήχηση και το κύρος της, σε συνδυασμό με την συνέπεια, την υπευθυνότητα, την διαρκή αναζήτηση και την κοινωνική ευαισθησία που την διακρίνει σηματοδοτούν μία νέα περίοδο παρουσίας και προσφοράς του Σωματείου.

ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΓΕΝΟΜΕΝΑ

Περίζωμα Διδασκάλου Τέκτονος

Σύμφωνα με έναν ορισμό, τον οποίο δίνει το Τυπικό της Αμίλλης, Τεκτονική είναι «ιδιόμορφον σύστημα ηθικής (σ.σ. όχι θρησκείας ή θεοσοφίας) καλυπτόμενον δι’ αλληγοριών και καταδεικνύμενον διά συμβόλων». Πρόκειται για μια αδελφότητα ανδρών συνδεδεμένων μεταξύ τους με δεσμούς ισχυράς όσο και αγνής φιλίας. Ταυτόχρονα όμως η πορεία της αναζήτησης μέσω της Τεκτονικής είναι μοναχική, καθώς ο κάθε αδελφός εξάγει τα δικά του συμπεράσματα και η διδασκαλία που λαμβάνει δεν έχει χαρακτήρα αποφατικό ή δογματικό, αλλά απολύτως ηθικό. Μέσω δρωμένων, τα οποία εμφανίζονται αρχαίας προέλευσης, επιχειρείται να μεταδοθεί στον κάθε αδελφό το ερέθισμα της σκέψεως και του προβληματισμού, ή απλώς και μόνον ένα βαθύ ηθικό μήνυμα, για την αποκωδικοποίηση του οποίου φέρει μόνος ο ίδιος την απόλυτο ευθύνη. Αυτός είναι ο λόγος που εκ των βασικών προαπαιτούμενων χαρακτηριστικών ενός υποψηφίου Τέκτονος είναι να τυγχάνει «ανήρ ελεύθερος». Ελεύθερος και τύποις, δηλαδή να μην έχει γεννηθεί σε κατάσταση δουλείας, αλλά και ουσία, δηλαδή να μην τον κυριεύουν τα πάθη του ή να μην παρασύρεται από τους τρεις διαχρονικούς «εχθρούς» της Τεκτονικής και του Λόγου εν γένει, δηλαδή την Τυραννία, την Άγνοια και τον Φανατισμό.

Αυτό λοιπόν το τόσο αρχαίο, τόσο σπουδαίο και τόσο πολυσυζητημένο σύστημα, η Τεκτονική Τέχνη, ολοκληρώνεται κατά τρόπο τέλειο σε τρία στάδια, ή τρεις βαθμούς. Η κατηγοριοποίηση έρχεται απευθείας από τις συντεχνίες των λιθοξόων του μεσαίωνα αλλά και των νεώτερων χρόνων. Είναι γνωστό ότι ακόμη και τα μπουλούκια των Ηπειρωτών τεχνιτών της πέτρας, που ξεκινώντας από τα γιαννιώτικα Μαστοροχώρια έχτισαν σχεδόν όλη την ελληνική ύπαιθρο, διοικούνταν κατά τρόπο αυστηρό από τον πρωτομάστορα, ο οποίος είχε και την γενική ευθύνη χάραξης και σχεδιασμού του έργου και ο οποίος επέβλεπε την εργασία των μαστόρων του, οι οποίοι με τη σειρά τους στηρίζονταν στους καλφάδες και τα τσιράκια τους (μαθητευόμενα παιδιά).

Έτσι η Τεκτονική παγκοσμίως εντάσσει τους Τέκτονες σε τρεις βαθμίδες. Ο νεομύητος, αφού βιώσει μια μυητική εμπειρία, η οποία ως στόχο της έχει κατά πρώτον να τον εισάγει από τον χώρο των αμυήτων στον χώρο της Τεκτονικής ιδέας και κατά δεύτερον να μιμηθεί με τρόπο κεκαλυμμένο την γέννεση του πλάσματος ή την αρχή μιας πορείας, ονομάζεται Μαθητής και διάγει αρκετόν καιρό στο στάδιο αυτό. Εάν και εφόσον ο Μαθητής ολοκληρώσει τον κύκλο της μαθητείας του επιτυχώς, διέρχεται στον επόμενο βαθμό, αυτόν του Εταίρου. Εκεί ο Μαθητής θα ανακηρυχθεί Τεχνίτης και θα αναγνωρισθεί η αξία της εργασίας του, ενώ παράλληλα θα του υποδειχθεί η αναγκαιότητα της συνεχούς μελέτης και τελειοποίησης στις γνωστές από την αρχαιότητα επτά επιστήμες. Ουσιαστικά ο Εταίρος είναι ένας βαθμός ο οποίος αποδίδει αλληγορικά την δημιουργική περίοδο της ζωής του ανθρώπου. Τότε που ο κάθε άνθρωπος έχοντας ολοκληρώσει την μαθητεία του, αναγνωρίζει την σπουδαιότητά της και επεκτείνει μόνος του το γνωστικό του πεδίο, ενώ παράλληλα άλκιμος και δυνατός παράγει όμορφο και χρήσιμο έργο. Μετά την παρέλευση ευλόγου χρονικού διαστήματος ο Εταίρος ίσως κριθεί άξιος να βιώσει την απόλυτη τεκτονική εμπειρία της εγέρσεώς του στον τρίτο και τελευταίο βαθμό, του Διδασκάλου Τέκτονος. «…Εγώ δε λέγω προς υμάς υμείς ου μη ποτε καλέσητε εαυτούς ραββί (=διδασκάλους)…» ήταν η προτροπή του Κυρίου στους μαθητάς του. Έτσι ουσιαστικά ποτέ κανείς δεν γίνεται πράγματι Διδάσκαλος. Κανείς δεν είναι άξιος να διδάξει, γιατί μόνη αλήθεια είναι ο Θεός. Οι αποκαλούμενοι δάσκαλοι πάσης φύσεως και όχι μόνο στην Τεκτονική, δεν κάνουν άλλο από το να βοηθούν ως κατά τεκμήριο εμπειρότεροι τους νεώτερους αδελφούς τους στην κοινή πορεία προς την γνώση και την αλήθεια. Άρα δάσκαλος σημαίνει ευθύνη και όχι τόσο τιμή. Ο τρίτος βαθμός αναπαριστά τον τεκτονικό μύθο της δολοφονίας του Διδασκάλου Τέκτονος Χιράμ Αμπίφ, ο οποίος ετύγχανε Αρχιτέκτων του εργοταξίου κατασκευής του Ναού των Ιεροσολύμων επί Βασιλέως Σολομόντος του Ισραήλ. Κάποιοι άξεστοι, εγωιστές και κακόψυχοι Εταίροι απαίτησαν από αυτόν κατασκευαστικά μυστικά, τα οποία δεν ήσαν και ικανοί να κατανοήσουν. Ο Αρχιτέκτων αρνήθηκε να τα παράσχει και αυτοί τον δολοφόνησαν χωρίς δισταγμό. Ο νέος Διδάσκαλος Τέκτων καλείται να εστιάσει την προσοχή του στα μεγάλα διδάγματα της Πίστεως, του Καθήκοντος, της Γενναιότητος, της Εντιμότητος και της Ακεραιότητος.

Η διαδικασία η οποία ακολουθείται για το άνοιγμα και το κλείσιμο των εργασιών, όπως και για την πορεία των διαφόρων μυήσεων, ονομάζεται Τυπικό. Ανά τον Κόσμο οι Στοές εργάζονται σε διάφορα Τυπικά, χωρίς όμως το κεντρικό νόημα και το δίδαγμα του κάθε βαθμού να αλλοιώνονται έστω και κατ’ελάχιστον. Έτσι μερικά από τα γνωστότερα Τυπικά είναι της Αμίλλης, το Σκωτικό, το Γαλλικό, το Σρέντερ, το Τουρκικό, το Ελληνικό (τα δύο τελευταία παραλλαγέ του Γαλλοσκωτικού).

Έμβλημα του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου

Όταν ο Διδάσκαλος Τέκτων συνειδητοποιήσει το μέγεθος των βαθμών που έχει λάβει και το πλάτος των νοημάτων και των διδασκαλιών, αρχίζει να εκφράζει ένα πλήθος αποριών για πολλά από τα όσα είδε και βλέπει εξακολουθητικά εντός της Στοάς του. Τότε είναι που έχει επιστεί ο καιρός να γνωρίσει Τεκτονικά Σώματα «πέραν της Συντεχνίας». Τέτοια υπάρχουν πολλά και επισήμως αγνοούνται από τον αρχαίο Τεκτονισμό, ο οποίος αποτελείται από μόνον τρεις βαθμούς. Όλα τα πέραν της Συντεχνίας σώματα δέχονται ως μέλη τους μόνον όσους αδελφούς έχουν λάβει τουλάχιστον τον τρίτο βαθμό του Διδασκάλου Τέκτονος. Οι δύο γνωστότερες ομάδες επιγενόμενων ή παράπλευρων σωμάτων Παγκοσμίως είναι το Ύπατο Συμβούλιο του 33ου και το σύστημα της Υόρκης.

Το Ύπατο Συμβούλιο του 33ου διοικεί τα υπ’αυτό εργαστήρια τα οποία χωρίζονται σε: Στοές Τελειοποιήσεως, οι οποίες αποδίδουν τους βαθμούς 4-16, όπου επεξηγείται ο Τεκτονικός Μύθος στον οποίον ήδη αναφερθήκαμε, Ύπατα Περιστύλια, τα οποία αποδίδουν τους βαθμούς 17-18, όπου δίδεται φιλοσοφικότερη διάσταση στην τεκτονική διδασκαλία, Αρείους Πάγους, όπου αποδίδονται οι βαθμοί 19-30, και το Ύπατο Συμβούλιο που αποδίδει τους υπόλοιπους βαθμούς, οι οποίοι είναι εν πολλοίς διοικητικής φύσεως.

Αντίστοιχα το σύστημα της Υόρκης δεν έχει ενιαία διοίκηση. Όμως θεωρητικά ανήκουν σε αυτό οι Στοές Μάρκ και Ναυτίλου, στις οποίες δίδεται ιδιαίτερη βαρύτητα στην σημασία του τεχνίτη λιθοξόου και στην παράδοση του Κατακλυσμού, τα εργαστήρια των Κρυπτικών, όπου επεξηγείται περαιτέρω ο Τεκτονικός Μύθος. Από πολλές Μεγάλες Στοές εκτός των τριών πρώτων βαθμών αναγνωρίζεται ως επέκταση και επεξήγηση του τρίτου βαθμού το Περιστύλιο της Ιεράς Βασιλικής Αψίδος. Άρα το σύστημα της Υόρκης δεν διακρίνεται για την εσωτερική συνοχή του και την κοινή διοίκηση, όπως το σύστημα του 33ου ή Σκωτικός Τύπος. Εδώ πρόκειται για ξεχωριστά σώματα τα οποία αντιμετωπίζονται ως σύνολο μόνο στον βαθμό που αποτελούν τεκτονική παράδοση στις αγγλοσαξονικού τύπου Στοές.

Αρκετοί Τέκτονες επιλέγουν να αρκεστούν στους τρεις πρώτους βαθμούς θεωρώντας πως εκεί έχουν ολοκληρώσει την αναζήτησή τους. Άλλοι πάλι επιλέγουν τον Τύπο της Υόρκης ή τον Σκωτικό Τύπο και άλλοι επιλέγουν και τις δύο διαδρομές κρατώντας ό,τι τους εκφράζει και τους ικανοποιεί περισσότερο στο τέλος της πορείας τους αυτής. Συνήθως όμως τίποτε δεν εμποδίζει την όποια επιλογή των αδελφών και σίγουρα κανείς δεν επιβάλλει καμία πορεία σε κανέναν.

Αδ:. Π.Π.

Ο ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΕΠΤΑΝΗΣΑ ΣΗΜΕΡΑ

Είναι γνωστό πως ο Ελευθεροτεκτονισμός ήλθε στην Ελλάδα από τα Επτάνησα. Η ιστορία είναι μεγάλη και ενδιαφέρουσα. Εδώ έχουμε σκοπό να δώσουμε την εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η Ελευθεροτεκτονική στα Επτάνησα.

Τα πρωτεία δικαιωματικά φέρει η Κέρκυρα, όχι μόνον εξαιτίας του πλήθους των Στοών οι οποίες εργάζονται εκεί, αλλά κυρίως για την ύπαρξη εκεί της παλαιότερης συνεχούς λειτουργίας Στοάς του ελλαδικού χώρου, του "ΦΟΙΝΙΚΟΣ" Κερκύρας. Ο "ΦΟΙΝΙΞ" ιδρύθηκε το 1818 ως "Στοά του Αγίου Ιωάννου του Φοίνικος". Το 1843 μετονομάστηκε ουσιαστικά σε "ΦΟΙΝΙΞ" υπό την Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας. Το 1931 προσχώρησε στην δύναμη της Μεγάλης Ανατολής της Ελλάδος [μετέπειτα Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος] αρχικώς υπό τον αριθμό 94 και αμέσως έπειτα ως Νο 1. Το 2004 κηρύχθηκε άτακτη τεκτονική δύναμη, αφού αποσχίσθηκε από την Μεγάλη Στοά της Ελλάδος, ενώ το 2007 ενετάγη στην δύναμη της Εθνικής Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος ως "ΦΟΙΝΙΞ ΚΕΡΚΥΡΑΣ", άνευ αριθμήσεως, αφού πρόκειται για την αρχαιότερη Στοά του ελλαδικού χώρου. Ο "ΦΟΙΝΙΞ ΚΕΡΚΥΡΑΣ" εργάζεται στο ελληνικό τυπικό, διαθέτει ιδιόκτητο κτήριο και τεκτονικό μουσείο.

Το έμβλημα της Στ:."BENEFIZENCA" 53 της ΕΜΣτΕ

Η Εθνική Μεγάλη Στοά διαθέτει επίσης στην Κέρκυρα την Στοά "BENEFIZENCA/ ΑΓΑΘΟΕΡΓΙΑ" υπ' αρ.53, η οποία εργάζεται στο τυπικό της Αμίλλης, την  αγγλόφωνη Στοά "RUDYARD KIPLING" υπ' αριθ. 85, η οποία ιδρύθηκε το 2008 και την ιταλόφωνη "FRATELLI BANDIERA" υπ' αριθ. 86, η οποία επίσης ιδρύθηκε  το 2008. Τέλος το 2010 αφυπνίσθηκε και η Στοά "ΑΡΡΗΤΗ" υπ' αρ.48, η οποία πλέον εργάζεται ως Στοά των Εγκατεστημένων Σεβασμίων Διδασκάλων της Κέρκυρας.

Το έμβλημα της Στ:."ΑΡΡΗΤΗ" υπ'αρ.48 υπό την ΕΜΣτΕ

Η Μεγάλη Στοά της Ελλάδος μετά την απόσχιση του "ΦΟΙΝΙΚΟΣ" από την δύναμή της το 2004, ανασυνέστησε Στοά με την ίδια επωνυμία και αρίθμηση, "ΦΟΙΝΙΞ" υπ'αρ.1. Επίσης υπό την σκέπη της λειτουργούν πλέον άλλες δύο Στοές, η "ΦΙΛΟΓΕΝΕΙΑ" υπ'αρ.147, η οποία ιδρύθηκε το 2005, και η αγγλόφωνη "LORD BYRON" υπ'αρ.150, η οποία ιδρύθηκε το 2007.

Η Κέρκυρα όμως αποτελεί και την έδρα της νεωστί ιδρυθείσας Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος, η οποία με την σειρά της διαθέτει έξι Στοές υπό την δικαιοδοσία της: την "ΑΡΗΤΗ" υπ'αρ.1, τη "ΝΑΥΣΙΚΑ" υπ'αρ.2, τον "ΠΥΘΑΓΟΡΑ" υπ'αρ.3, τον "ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ" υπ'αρ.4, τον "ΜΑΞΙΜΙΛΙΑΝΟ ΛΑΒΡΑΝΟ" υπ'αρ.5 και την "ΓΑΙΑ" υπ'αρ.7.

Ασφαλώς ο λόγος γίνεται μόνο για τις Στοές που εργάζονται στον Συμβολικό Τεκτονισμό, ήτοι στους τρείς πρώτους βαθμούς. Ο κατάλογος ανοίγει κατά πολύ, αν επιλέξουμε να αναφερθούμε στα επιγενόμενα Εργαστήρια της Κέρκυρας, αφού εκτός από τον Σκωτικό Τύπο (Στοές Τελειοποιήσεως, Περιστύλια και Άρειο Πάγο), λειτουργούν και Στοές Μάρκ, Ναυτίλου και Κρυπτικών, καθώς και Περιστύλιο Βασιλικής Αψίδος. Έτσι δεν χωρεί αμφιβολία ότι η Κέρκυρα αποτελεί την ναυαρχίδα του Τεκτονισμού στον χώρο των Επτανήσων.

Η Κεφαλλονιά παρά την μεγάλη της Τεκτονική παράδοση δεν έχει καταφέρει ως τις ημέρες μας να διατηρήσει ακμαία κάποια από τις Στοές της, αν και αρκετοί κάτοικοι του νησιού είναι αδελφοί Στοών της Πάτρας, των Αθηνών ή της Ζακύνθου. Ωστόσο το κενό αυτό αναμένεται σύντομα  να αναπληρωθεί. Στη Λευκάδα, την παλιά Αγία Μαύρα, υπήρχε ως γνωστόν παλαιά Τεκτονική παράδοση, από την οποία απομένει η Σ:.Στ:. "ΕΝΩΣΙΣ ΛΕΥΚΑΔΟΣ" υπ'αρ.16.

Η Ζάκυνθος αποτελεί τον έτερο ισχυρό πυλώνα του Τεκτονισμού στην Επτάνησο. Η δεύτερη αρχαιότερη Στοά συνεχούς λειτουργίας στον ελλαδικό χώρο εργάζεται στην Ζάκυνθο, αν και ανήκει στην Ηνωμένη Μεγάλη Στοά της Αγγλίας, την αρχαιότερη τεκτονική δύναμη του Κόσμου. Πρόκειται για την φημισμένη Στοά "ΑΣΤΗΡ ΑΝΑΤΟΛΗΣ" υπ'αρ.880, η οποία επισήμως ιδρύθηκε και εργάζεται από το 1861. Η Στοά αυτή κάποτε λειτούργησε ως αγγλόφωνη και αργότερα ως ιταλόφωνη, πλέον όμως εργάζεται στην ελληνική, εκτός εξαιρέτων περιστάσεων. Το εντυπωσιακό ιδιόκτητο κτήριό της δεσπόζει στο κέντρο της πόλεως της Ζακύνθου και αποτελεί σημείο αναφοράς για μυημένους και αμύητους.

Ο ναός του "ΑΣΤΕΡΟΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ" υπ'αρ.880 στην Ζάκυνθο.

Επίσης υπό την σκέπη της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος εργάζεται στην Ζάκυνθο η Στοά "ΗΛΙΟΣ" υπ'αρ.99, η οποία ιδρύθηκε το 1934. Στην Ζάκυνθο λειτουργούν επίσης, όπως και στην Κέρκυρα, Στοά Τελειοποιήσεως, Περιστύλιο και Άρειος Πάγος, αλλά και Στοές Μάρκ, Ναυτίλου, Κρυπτικών και Περιστύλιο Βασιλικής Αψίδος.

αδ:. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΞΑΝΘΟΣ, εκ των ιδρυτών της Φιλικής Εταιρείας και μέλος της ιστορικής Στ:. μας

Ο Εμμανουήλ Ξάνθος (1772-1852) υπήρξε ηγετική μορφή τής Φιλικής Εταιρείας, από τα κυριότερα ιδρυτικά μέλη της και μία από τις περισσότερο δραστήριες προσωπικότητές της.

Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του στην Πατμιάδα Ακαδημία της γενέτειράς του, ο Ξάνθος, 20 χρονών περίπου, μετανάστευσε στην Τεργέστη, όπου επιδόθηκε στο εμπόριο. Το 1810 εγκαταστάθηκε στην Οδησσό, κοντά στον μεγαλέμπορο Βασίλειο Ξένο. Μετά από λίγο, περνώντας από τη Λευκάδα, ο Εμμανουήλ Ξάνθος, μυείται στην Στοά "ΕΝΩΣΙΣ ΛΕΥΚΑΔΟΣ".

Στην Οδησσό, το 1814, ίδρυσε μαζί με τους Νικόλαο Σκουφά και Αθανάσιο Τσακάλωφ την Φιλική Εταιρεία της οποίας σκοπός ήταν η απελευθέρωση και η κοινωνική αποκατάσταση της υπόδουλης Ελλάδας. Για την καλύτερη εκπλήρωση του έργου του, τον Δεκέμβριο τού ίδιου έτους ο Ξάνθος εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στο ΜΕΓΑΡΕΥΜΑ, όπου το κατάστημα του έγινε ουσιαστικά η μυστική έδρα της Εταιρείας. Μετά την διεύρυνση του ηγετικού κύκλου τής Εταιρείας με την εισδοχή των Π. Αναγνωστοπούλου (1816), Αθ. Σέκερη (1818) κ.δ., ο Ξάνθος κατείχε στην ιεραρχία την όγδοη θέση.

Κατά την σύσκεψη των Φιλικών στην Κωνσταντινούπολη, το 1818, ανατέθηκε στον Ξάνθο η προεργασία για την αναζήτηση μιας προσωπικότητας άξιας να αναλάβει την αρχηγία.

Για τον σκοπό αυτό διαπεραιώθηκε στη Θεσσαλία με την εντολή να παραλάβει συστατικές επιστολές από τον Άνθιμο Γαζή, μέλος ήδη της Φιλικής Εταιρείας. Ταξίδευσε στη Μόσχα, όπου συναντήθηκε με τους Φιλικούς Αντώνιο Κομιζόπουλο και Ν. Πατσιμάδη, με τους οποίους οργάνωσε σύσκεψη για την προπαρασκευή της Επανάστασης και την κάθοδο του Ιωάννη Βαρβάκη στο Αιγαίο. Τον Ιανουάριο του 1820 επισκέφθηκε στην Πετρούπολη τον Έλληνα υφυπουργό Εξωτερικών της τσαρικής Ρωσίας Ιωάννη Καποδίστρια. Μετά την άρνηση του Καποδίστρια να αναλάβει την αρχηγία τής Φιλικής Εταιρείας, ο Ξάνθος ανέθεσε τελικά την ανώτατη αρχή των Φιλικών στον στρατηγό Αλέξανδρο Υψηλάντη, υπασπιστή τού τσάρου Αλεξάνδρου Α'. Μαζί με τον Υψηλάντη ίδρυσε την «Εθνική Κάσσα» (Ταμείο), για την οικονομική ενίσχυση του προετοιμαζόμενου Αγώνα.

Μετά την αποτυχία του υπό τον Υψηλάντη κινήματος στη Μολδοβλαχία (Φεβρουάριος 1821 ), ο Ξάνθος ταξίδευσε στα κέντρα των ελληνικών παροικιών, αναλαμβάνοντας την προσπάθεια για εξασφάλιση οικονομικής ενίσχυσης του Αγώνα, που είχε ήδη αρχίσει στην Ελλάδα. Τον Ιούνιο του 1823 διαπεραιώθηκε μαζί με τον Τσακάλωφ από την Τεργέστη στην επαναστατημένη Πελοπόννησο. Διέμεινε για ένα μικρό διάστημα στην Τρίπολη, κοντά στον Δημήτριο Υψηλάντη, ο οποίος τον έπεισε να αναχωρήσει στο Μόχατς της Ουγγαρίας, για να διοργανώσει την απόδραση τού κρατούμενου στις εκεί φυλακές Αλεξάνδρου Υψηλάντη. Ο τελευταίος όμως αρνήθηκε να ενδώσει στο σχέδιο τής απόδρασης και ο Ξάνθος επέστρεψε στην Πελοπόννησο και πήρε μέρος στην Επανάσταση.

Γύρω στο 1827, λίγο πριν από την αναμενόμενη άφιξη του Καποδίστρια, ο Ξάνθος αναχώρησε στο Βουκουρέστι, όπου αποσύρθηκε και ιδιώτευσε. Έμεινε σε τέτοιον βαθμό λησμονημένος, ώστε να πιστεύεται ότι είχε πεθάνει. Αυτό πίστευε και ο Αναγνωστόπουλος, όταν, το 1834, δημοσίευσε στον Αιώνα του Ιωάννη Φιλήμονα λίβελο εναντίον του Ξάνθου, κατηγορώντας τον ότι είχε διασκορπίσει αλόγιστα τα χρήματα τής «Εθνικής Κάσσας». Για να διαψεύσει την κατηγορία, ο Ξάνθος εγκαταστάθηκε το 1837 στην Αθήνα. Εκεί του απονεμήθηκε ο Χρυσός Σταυρός του Σωτήρος και ένα επίδομα, το οποίο όμως, τελικά, ποτέ δεν έλαβε. Όταν το 1845 το τυπογραφείο Α. Γκαρμπολά εξέδωσε τα Απομνημονεύματα περί της Φιλικής Εταιρείας του Ξάνθου, ο Φιλήμωνας αναγκάστηκε να ανασκευάσει τις εναντίον του κατηγορίες.

Και στην Αθήνα, όμως, ο πρωτεργάτης τής Φιλικής Εταιρείας Εμμανουήλ Ξάνθος έζησε παραγκωνισμένος και πάμπτωχος διαμένοντας σε μιαν άθλια καλύβα στην οδό Νικοδήμου αριθ. 27. Βυθισμένος σε έσχατη δυστυχία, πέθανε στις 28 Νοεμβρίου 1852, ύστερα από πτώση του από την πίσω σκάλα της Βουλής, όπου είχε παρακολουθήσει συνεδρίαση. Στην κηδεία του, του αποδόθηκαν τιμές στρατηγού.

Πηγή: http://www.megarevma.net/Filikoi.htm

Ο ΤΕΚΤΟΝΙΚΟΣ ΝΑΟΣ

Ο Τεκτονικός Ναός είναι το κέντρο της Στοάς. Ο χώρος των συνεδριάσεων. Ονομάζεται Ναός, όχι διότι εκεί κατοικεί ο Θεός (ο Τεκτονισμός δεν είναι θρησκεία), αλλά διότι προσομοιάζει και παραπέμπει στον Ναό του Σολομώντος.  Η διακόσμησή του είναι όμοια σε κάθε περίπτωση, μολονότι άλλοτε είναι μεγαλειώδης και άλλοτε στοιχειώδης. Σε κάθε Ναό υπάρχουν τρεις έδρες, οι οποίες φιλοξενούν τον Σεβάσμιο και τους δύο Επόπτες της Στοάς. Υπάρχουν έδρανα για όλα τα μέλη και τους επισκέπτες. Υπάρχει ένα αββακωτό δάπεδο άσπρων και μαύρων τετραγώνων το οποίο συμβολίζει την αρμονία που προκύπτει από τον συνδυασμό των πραγμάτων, των φύσεων, των δυνάμεων. Δύο στήλες βρίσκονται στην είσοδο του Ναού για να θυμίζουν τις αντίστοιχες στήλες του προνάου του Ναού του Σολομώντος, αλλά και για να συμβολίζουν το αρσενικό και το θηλυκό. Στο κέντρο της οροφής του Ναού κρέμαται το γράμμα G, σύμβολο του Μεγάλου Γεωμέτρου του Σύμπαντος, δηλαδή του Θεού, ο οποίος είναι το Κέντρον του Κόσμου, αλλά και της δικής μας ύπαρξης. Μπροστά από τον Σεβάσμιο και πάνω σε μια τιμητική τράπεζα - βωμό είναι τοποθετημένη η Βίβλος του Ιερού Νόμου. Ο αποκεκαλυμμένος Λόγος του Θεού. Συμβολίζει την Θεία Αλήθεια και το Θέλημα του Κυρίου, όπως εκφράζεται μέσα από το Νόμο Του. Πέριξ του βωμού είναι τοποθετημένοι τρεις κίονες, ο κάθε ένας στον αντίστοιχο αρχαιοελληνικό αρχιτεκτονικό ρυθμό (δωρικό, ιωνικό, κορινθιακό) συμβολίζοντας την ισχύ, τη σοφία και το κάλος, αρετές αρχαίες και πανανθρώπινες στις οποίες ο Τέκτων πρέπει να ανταποκρίνεται συνεχώς. Τέλος πίσω και δεξιά από την έδρα του Σεβασμίου είναι τοποθετημένη πάντοτε η ελληνική μας Σημαία, για λόγους τιμής προς την Πατρίδα στην οποία οφείλουμε την ύπαρξη και την ευημερία μας.    

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΕΚΤΟΝΕΣ ΛΕΥΚΑΔΑΣ

Το ιστολόγιο αυτό θα ενημερώνει τους αδελφούς Τέκτονες και γενικά όλους τους ενδιαφερόμενους για τεκτονικά ζητήματα στη χώρα μας, αλλά και για την ιστορική Στ:. μας "ΕΝΩΣΙΣ" Λευκάδος υπ'αρ.16. Εδώ θα δημοσιεύονται άρθρα, ειδήσεις, γνώμες, ενώ θα είναι και δυνατή η επικοινωνία με όποιον επιδεικνύει ενδιαφέρον για την Ελευθεροτεκτονική στο νησί μας και ευρύτερα. Ο σχολιασμός των άρθρων είναι ελεύθερος. Όμως σχόλια απρεπή θα διαγράφονται αμέσως όπως είναι φυσικό. Καλή πλοήγηση!